จะกลับแล้วหรอ!
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เรารับฟังมาจากแม่ของเราอีกที ตั้งแต่ตอนที่แม่เรายังเป็นวัยรุ่น อายุประมาณ 19-20 ปัจจุบันแม่เราอายุ 67ปีแล้ว
ตอนแม่เป็นวัยรุ่น จะมีโรงเรียนที่อยู่ข้างวัดต้องเดินผ่านวัดไปถึงจะเจอโรงเรียน แล้วหลังโรงเรียนก็เป็นผืนนาของบ้านแม่เรา
แม่เราก็เป็นชาวนา ทำนาตามปกติ ไปไร่ไปนาว่านข้าว ดำนาทั่วไป ไปคนเดียวบ้าง ไปกับพี่น้องบ้าง วันนั้นก็เป็นวันที่แม่เราไปนาตามปกติ
คราวนี้ไปกับ พี่สาวของแม่นั่นก็คือป้าของเราเอง และพี่เขยคือแฟนของป้าเรา แม่เราเป็นน้องก็เดินถือปิ่นโตข้าวตามหลังป้ากับลุงไป
ระหว่างทางขาไปก็เดินผ่านวัดเช่นเคย ผ่านต้นโพธิ์ของวัดซึ่งเป็นต้นที่ใหญ่ และเก่าแก่มาก อยู่มานานพอๆกับวัดใต้ต้นโพธิ์ก็จะมี
ซากปรักหักพังพวกเครื่องรางของขลัง พระพุทธรูปที่ชำรุด ศาลพระภูมิเก่า กุมารทอง ตุ๊กตานางรำ ต่างๆวางทิ้งอยู่มากมาย แม่เราบอกว่า
แม่กลัวมาก กลัวต้นโพธิ์ต้นนั้นมาก จึงรีบวิ่งผ่านต้นโพธิ์นั่นไป ไปถึงที่นาก็ทำนู่นทำนี่ตามปกติ พอใกล้ค่ำ ป้ากับลุงก็ชวนแม่เรากลับบ้าน
แม่เราก็รีบเก็บข้าวของเดินตามลุงกับป้ามา ในขณะที่ใกล้จะถึงต้นโพธิ์แม่เราดันลืม ฝาปิ่นโตข้าวกับไฟฉายไว้ ด้วยความที่รีบรุกรี้รุกรน
ทำให้ลืมของหลายอ่างตอนนั้นก็ใกล้ค่ำมากแล้วตะวันจะตกดินแม่เราก็เลยบอกให้ป้ากับลุงรออยู่แถวๆต้นโพธิ์นั่นแล้วรีบวิ่งกลับไปเอาของ
ที่เถียงนา แล้วรีบวิ่งกลับมา ด้วยความที่ป้ากับลุงเราเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว และเห็นว่าแม่เรากำลังวิ่งกลับมาไกลๆแล้วก็เลยตัดสินใจชวนลุงเดินนำหน้าไปก่อน
แม่เราตกใจมากที่เห็นว่าลุงกับป้ากำลังเดินหันหลังนำไปก่อนแล้วกำลังจะลับตาไป แม่เราก็เลยรีบวิ่งในขณะที่ ตาลีตาเหลือกรีบวิ่งมานั้น
พอใกล้ผ่านต้นโพธิ์แม่เราดันทำไฟฉายหล่นกลิ้งขลุกๆๆไปอยู่ที่ใต้ต้นโพธิ์พอดี อะไรจะเหมาะเจาะปานนั้น แม่เราใจหายแว๊บ ทำใจอยู่นานกว่าจะตัดสินใจ
ก้มลงไปเก็บไฟฉายได้ มันกลิ้งเข้าไปอยู่ในซอกรากต้นโพธิ์ แม่เราก็เลยพยายามล้วง ใน ขณะที่ควานมือลงไปหาไฟฉายอยู่นั้น ฟ้าก็เริ่มแล้ว
มองไม่ค่อยชัด ในวัดเองก็เงียบมาก เพราะต้นโพธิ์นี้อยู่เกือบท้ายวัด ไม่มีไฟสักดวง จู่ๆแม่เราก็ได้ยินเสียงดังตุ๊บเหมือนมีคนกระโดดลงจากต้นไม้
แล้วก็ได้ยินเสียงเด็กหัวเราะ เฮฮาๆแม่เราก็คิดในใจเอาแล้ววว เลยรีบควานหาไฟฉายฟ้ามืดก็มองไม่ค่อยเห็น และแล้วก็หยิบขึ้นมาได้แม่เราก็เลย
รีบรวบข้าวของที่วางที่พื้น แล้วกำลังจะวิ่งไป จากนั้นก็มีเสียงเสียงนึงดังมาจากบนต้นไม้ จะกลับแล้วเหรอออ แม่เราตกใจมาก เลยค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง
บนต้นไม้ก็มืดมากมองไม่ค่อยเห็น แต่ภาพที่เห็นก็คือ ดวงตาคู่นึงสีเหลืองทองๆรูปร่างเหมือนเด็ก หน้าเหวี่ยงไปหนึ่งข้าง เละเทะ แล้วหน้ากลัว
กำลังหัวเราะแฮะๆจ้องเขม็งมาที่แม่เรา แม่เราเหมือนตกอยู่ในภวังค์ตกใจกลัว จนขยับตัวไม่ได้ ยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น แล้วแม่ก็สะดุ้งตื่นจากการตกอยู่ในภวังค์
เพราะได้ยินเสียงป้าเราตะโกนเรียก แม่เราพอได้สติ ก็เลยรีบวิ่งออกไป พร้อมกับตะโกนโวยวาย ผีหล๊อกกกกก ผีหลอก และวิ่งมากอดป้าเรา ป้าเราเห็นแบบนั้น
ก็เลยนึกขึ้นได้ว่า น้องตัวเองจะต้องเจออะไรมาแน่ๆ ก็เลยได้ประคองพากลับไปที่บ้าน พอถึงที่บ้านแม่เราก็จับไข้หัวโกร๋น ไข้แตก อ้วกแตก ยายเราได้พากันไปอาบน้ำมนต์
ไปหาหมอ แม่เราก็ค่อยๆดีขึ้น แม่เราบอกว่าตอนนั้นคือกลัวสุดชีวิตเลยแต่ขยับตัวไม่ได้
